Το παράξενο ζώο στο Municipal Pantheon Of Veracruz • The strange haunting of Panteon Municipal de Veracruz.
Το παράξενο ζώο στο Municipal Pantheon Of Veracruz •
The strange haunting of Panteon Municipal de Veracruz.
Σήμερα λόγω της συγκεκριμένης μέρας θα μοιραστώ μαζί σας μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για την οποία δεν περιμένω να γίνει από όλους πιστευτή , και από το περισσότερο κόσμο ούτε καν κατανοητή .
Ως ερευνητής υπερφυσικών θεμάτων και δραστηριότητας με πολλούς αιώνες στην καμπούρα μου έχω συναντήσει πολλές φορές πράγματα που υποτίθεται ότι δεν υπάρχουν , εντελώς υπερφυσική δραστηριότητα ή αιτία για παραλογισμό για όποιον δεν έχει το κατάλληλο νοητικό επίπεδο και ψυχικό σθένος ώστε να επικρατήσει η λογική και η ψυχραιμία μπροστά στην ενδεχόμενη απειλή ...
Ένα τέτοιο γεγονός είναι αυτό που περιγράφω εδώ ...
Η μυρωδιά του θανάτου, η λύπη, η υγρή γη και η βροχή είναι χαρακτηριστικά του Panteón Jardín del Puerto de Veracruz , ενός νεκροταφείου που βρίσκεται στη βόρεια περιοχή Colonia Buenos Aires που διατηρεί ανάμεσα στους νεκρούς του τη συνείδηση κάποιου που αρνείται να αναπαυθεί. σε ειρήνη ( Εικόνα 1 )
Ο Don Gilberto Parra Parra, ένας 56χρονος νεκροθάφτης ο οποίος εργάζεται στο συγκεκριμένο χώρο παραπάνω από 40 χρόνια, ( εικόνα 2 ) θυμάται το πιο ανατριχιαστικό γεγονός της ζωής του, όταν πριν από πέντε χρόνια καθάριζε «τον καταραμένο τάφο» .
Ο καταραμένος τάφος είναι αν θυμάμαι καλά αριστερά νομίζω ο πρώτος στην φωτογραφία εδώ στην αρχή του κειμένου , και ονομάζεται έτσι γιατί η επίσκεψη σε αυτόν έχει συνδεθεί με φαινόμενα γρουσουζιάς και ατυχημάτων από τον Don Gilberto Parra Parra , η υπερφυσική δραστηριότητα έχει καταγραφεί από πλήθος μαρτύρων οι οποίοι αναφέρονται στην ύπαρξη παράξενων ήχων , αίσθηση κρύου αέρα γύρω από το συγκεκριμένο σημείο και συμπτώματα παράλυσης σε οποιονδήποτε σταθεί για πολύ ώρα πλησίον του τάφου , σε όλους εμφανίζεται καταρροή και συμφόρηση σαν πρώτα στάδια γρίπης , σωματική εξασθένηση σε κάποιους και σε μερικές περιπτώσεις απώλεια των αισθήσεων !
Ο Don Gilberto Parra Parra πρόσεξε κατόπιν αιτήματος των συγγενών της νεκρής γυναίκας ότι ο τάφος κάθε μέρα το πρωί ήταν γεμάτος λάσπες και χώματα με ίχνη από πατημασιές γεγονός ιδιαίτερα ενδιαφέρον ως εύρημα ακριβώς γιατί ο συγκεκριμένος άνδρας εκτός από νεκροθάφτης πληρωνόταν για να κρατήσει το συγκεκριμένο τάφο ( όπως και άλλους ) καθαρό , πράγμα που φρόντιζε σε καθημερινή βάση ..
Ένα ξημέρωμα λοιπόν που είχε πάει να διεκπεραιώσει αυτή την εργασία του είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση ...
Ας δούμε όμως τι αφηγείται ο ίδιος ....
Εκείνη την μέρα, έφτασε στο νεκροταφείο στις 05:00 το πρωί της καλοκαιρινής ώρας, ο ουρανός ήταν πολύ σκοτεινός, έκανε τρομερό κρύο και μόνο λίγοι άνθρωποι δούλευαν σε εκείνο το απαθές μέρος.
θυμάται «Ερχόμουν να πλύνω έναν τάφο που ήταν στο πίσω μέρος κατά τη διάρκεια του πρωινού όταν ακούστηκαν θόρυβοι , άκουσα σαν να έκλεινε την μεταλλική πόρτα από ένα παρακείμενο παρεκκλήσι και ήταν περίπου 04:00 το πρωί με την χειμερινή ώρα και αυτό. ήταν έρημο τέτοια ώρα · σώπασα νομίζοντας ότι ήταν κάποιος κλέφτης αλλά δεν άκουσα τίποτα».
Μετά από αυτό, συνέχισε το έργο του και ξέχασε το περιστατικό, ωστόσο, μέρες αργότερα, οι συγγενείς της γυναίκας στον τάφο του ζήτησαν και πάλι να καθαρίσει το μέρος το οποίο άγνωστο πώς είχε γεμίσει με χώμα και λάσπη τα οποία κανένας δεν μπορούσε να ερμηνεύσει από που προέρχονται !
Ο Don Gilberto επέστρεψε την επόμενη μέρα την ίδια ώρα, αφηγείται: «Γύρισα σε αυτόν τον τάφο για να τον πλύνω την ίδια ώρα ( 5 πρωί) και εκείνη την στιγμή, άκουσα έναν θόρυβο ακριβώς πίσω μου, ένιωσα ρίγη και τα μαλλιά μου σηκώθηκαν. "
«Ένιωσα φόβο , φόβο , έμεινα στο μέρος και κοίταξα αν υπήρχε κάποιος γύρω , είναι η στιγμή που φοβήθηκα περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην ζωή μου όλη, ήταν κάτι ανατριχιαστικό γιατί το πάνθεον ήταν κλειστό και δεν υπάρχει πρόσβαση στον κόσμο », πρόσθεσε.
Μετά το περιστατικό, ο Don Gilberto Parra μετά βίας τόλμησε να κουνηθεί, το σώμα του παρατήρησε ασυναίσθητα ότι άρχισε και τον βάραινε, πήρε τη σκούπα και τον κουβά με δύναμη για να πάρει θάρρος και να υπερνικήσει την ολοένα αυξανόμενη ατονία.
Έκανε όσο πιο γρήγορα και συνειδητά την δουλειά του και έφυγε υπενθυμίζοντας στον εαυτό του να βγάλει από το πρόγραμμα των εργασιών του το συγκεκριμένο χώρο .
Μοιραία λοιπόν αυτό έγινε αλλά όχι έτσι απλά και εύκολα καθώς πρίν πάρει την μεγάλη απόφαση χρειάστηκε να κάνει για μια ακόμη φορά την ίδια εργασία , αλλά αυτή την φορά όχι μόνο ένιωσε " Κάτι" αλλά το είδε και όλας...
Μεταφέρω τα στοιχεία όπως μου τα είπε ο ίδιος :
Ήταν 5 το πρωί όταν ο Don Gilberto πηγαίνοντας στο συγκεκριμένο αυτό τάφο όπου του είχαν συμβεί προηγουμένως πολλά παραφυσικά γεγονότα , είδε ποιος είναι ο αίτιος για την βρομιά και τα χώματα στον τάφο .
Ήτανε ένα ζώο σε " σχήμα γάτας " , πολύ μεγάλο και χοντρό για κανονικό μέγεθος ζώου ,και παράξενα κίτρινο στο χρώμα του δέρματος ανθρώπων νεκρών από χρόνια. Τον κοίταξε λίγα μέτρα μακριά με λαμπερά κόκκινα μάτια βγάζοντας περίεργους θορύβους που δεν ανήκουν σε κανένα απολύτως γνωστό ζώο, κινούμενο απειλητικά λες και επρόκειτο να πηδήξει πάνω του.
Φοβούμενος μια επίθεση και το περίεργο σχήμα του αιλουροειδούς, ο Don Gilberto έτρεξε προς το μέρος του προσπαθώντας να τον διώξει, θυμάται, «οι γάτες σε βλέπουν και τρέχουν μακριά, αλλά αυτό το ζώο ήταν κιτρινωπό και άφοβο, φοβήθηκα γιατί ήμουν μόνος. όταν είδα το άρχισα να κυνηγάω και αυτό άρχισε πισωπατεί , πήρα θάρρος και όρμηξα , οπότε αυτό εξαφανίστηκε.... Δεν έφυγε , απλά εξαφανίστηκε ! ».
Διαβεβαιώνει, «όταν ένα ζώο φεύγει, ο θόρυβος ακούγεται αλλά άκουσε απολύτως τίποτα αυτή τη στιγμή» και ήταν συγκλονιστικό πώς μπροστά στα μάτια του εξαφανίστηκε η τρομακτική φιγούρα εκείνου του όντος για να μην αφήσει κανένα ίχνος της ύπαρξής του.
Μετά το γεγονός, επέστρεψε απτόητος στην είσοδο του νεκροταφείου για να πει στους συντρόφους του όσα έζησε, λέει, "Ρώτησα τον φίλο μου, τι ήταν αυτό, ένα ναχουάλ ή τι; Απλά εξαφανίστηκε".
«Ήταν ένα δυνατό ζώο, ο φίλος μου πιστεύει ότι δεν ήταν γάτα αλλά ναχουάλ», μια υπόθεση που επικύρωσε αφού είδε αυτό το φρικτό γεγονός που θυμάται πάντα περπατώντας στα βάθη του νεκροταφείου.
Εδώ λοιπόν τελειώνει το πρώτο κομμάτι της ιστορίας και αρχίζει το δεύτερο μέρος που αφορά ένα άλλο νεκροθάφτη του συγκεκριμένου νεκροταφείου ο οποίος δεν έχει καμία σχέση , ούτε καν την οποιαδήποτε γνώση για τα όσα μου διηγήθηκε ο Don Gilberto Parra Parra
Είναι γεγονός ότι στα τόσα χρόνια που ασχολούμαι με το θέμα του θανάτου και της μαγείας που αφορά όλα τα επίπεδα της εκδήλωσης του , σωματικό , πνευματικό και ψυχικό έχω συναντήσει πάρα πολλά παράξενα πράγματα και έχω γνωρίσει πραγματικά ενδιαφέροντες ανθρώπους όπως ο νεκροθάφτης Don Lucio Rosales ( εικόνα 3) από τον οποίο προέρχεται αυτή η αφήγηση η οποία ουσιαστικά είναι η κατακλείδα της υπόθεσης του Καταραμένου Τάφου , και του ενοίκου του ...
Κατά τη διάρκεια σχεδόν 40 ετών που εργάζεται ως νεκροθάφτης στο Municipal Pantheon Of Veracruz • Panteon Municipal de Veracruz ο Don Lucio Rosales έχει λίγες ιστορίες που τον συγκινούν σε σχέση με το χώρο και τους φιλοξενούμενους του ...
Μια τέτοια ιστορία συνέβη το 2008 ...
Εκείνο το απόγευμα, ετοιμαζόταν να βγάλει ένα πτώμα και να προετοιμάσει την τρύπα για να θάψει έναν συγγενή του νεκρού .....Ναι όπως καταλαβαίνετε είναι ο Καταραμένος τάφος για τον οποίο ο συγκεκριμένος άνδρας δεν γνωρίζει τίποτα ή αν γνωρίζει δεν τα έχει πιστεψει ..
Ο ίδιος ο Don Lucio Rosales ο οποίος εκείνη την μέρα συνοδευόταν από δύο ακόμη νεκροθάφτες , αφηγείται, «βγάλαμε ένα πτώμα που ήταν πάνω από 10 χρόνια θαμμένο στον τάφο . ήταν μια μεγάλης ηλικία και κυριολεκτικά ολόκληρη κυρία, είχα το κρέας και τα πάντα.
Σχετικά με την αντίδραση του που έβλεπε αυτή την κυριολεκτικά άθικτη γυναίκα , θυμάται ότι δεν φοβήθηκε καθόλου «γιατί το έχουμε συνηθίσει, αλλά μας έκανε εντύπωση γιατί ήταν πάνω από δέκα ετών και όμως η σάρκα της παρέμεινε μέχρι στιγμής άριστα συντηρημένη λές και είχε ταφεί μόλις !
Όταν άνοιξαν το τάφο και έβγαλαν τη γυναίκα από το φέρετρο , έπρεπε να θάψουν ξανά στην ίδια τρύπα και να το σκεπάσουν με χώμα και μετά να ενημερώσουν τους συγγενείς για το γεγονός.
Πριν θάψουν τον συγγενή της γυναίκας ο Don Lucio απευθύνθηκε στα παιδιά της εκλιπούσας, στα οποία διηγήθηκε τι είχε συμβεί, προϋπόθεση που ήταν απαραίτητη γιατί είχαν ρωτήσει για τα λείψανα της μητέρας τους,
Εκπληκτοι και με τον πόνο της νέας απώλειας, μπορούσαν να δώσουν ελάχιστες πληροφορίες. θυμάται μετά από πέντε χρόνια με τόση ακρίβεια, το πρόσωπο της άθικτης νεκρής γυναίκας !
Ομολογουμένως εντυπωσιακή ιστορία, κρίμα που δεν υπάρχει τρόπος να μάθω αν σχετίζεται η ίδια με ιστορίες φαντασμάτων και γιατί όχι και επίθεση βρυκόλακα σε συγγενείς της ...
Από την άλλη πλευρά σκέφτομαι ότι πάλι καλά που δεν είναι στην Ελλάδα που θεοποιούν μούμιες και σκελετούς γιατί θα γινόταν μεγάλος ντόρος , και τα κανάλια θα ορμούσαν σαν τα όρνια στην κυριολεξία , όλοι ανεξαιρέτως θα είχαν απόψεις επί του θέματος , δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί πρώτοι πρώτοι και καλύτεροι και σφήνα για αρπαχτή και η εκκλησία η οποία μπορεί να αγιοποιούσε το λείψανο ώστε να έχει ένα σύγχρονο θαύμα ενός ανθρώπου αληθινά άλιωτου με τόσα πολλά κουφάρια σε σήψη που μόνο κατ όνομα είναι αλιωτοι νεκροί !!!
Κλείνοντας λοιπόν τίθεται το ερώτημα τι ακριβώς συμβαίνει εδώ ?
Ειλικρινά δεν χρειάζεται να μπω στο κόπο να αναλύσω την μεταφυσική πλευρά του όλου πράγματος γιατί υποτίθεται ότι είναι βασική γνώση για τους ανθρώπους που ασχολούνται με την αληθινή μαγεία και έχουν μελετήσει τα αρχαία αιγυπτιακά κείμενα και ειδικότερα τα στοιχεία που συνθέτουν την δομή της ψυχής και τα ξόρκια των νεκρών ... Θα αναφέρω μόνο ότι όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα της συγκεκριμένης νεκρής γυναίκας τα βρίσκουμε όλα ακριβώς έτσι όπως παρουσιάζονται στην ιστορία σε ένα βιβλίο που αφορά μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα μιας άλλης εποχής , μια γυναίκα Βρυκόλακα , την ξακουστή Μιρκάλα.
Η Μιρκάλα είναι πραγματικά η πρώτη Βρυκόλακας όλων των εποχών ...
Ο Δράκουλας που βλέπουμε στην τηλεόραση είναι η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Bram stoker το οποίο όμως ούτε είναι η πρώτη καταγεγραμμένη ιστορία για τα Vampire , ούτε κάν έχει καμία σχέση με την φύση ή την μεταφυσική πραγματικότητα του συγκεκριμένου είδους όντων .
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Dracula
Διασκεδαστική ιστορία κατάλληλη για χαβαλέ , που μόνο νοητικά ανάπηροι θα μπορούσαν να πιστέψουν πόσο μάλλον όλοι ανεξαιρέτως αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον βαμπιρισμό μέχρι σήμερα , οι οποίοι χωρίς αμφιβολία χρίζουν εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική ....
Αφήνω στην άκρη αυτήν την μπούρδα του Stoker και προσπερνώντας όλα αυτά τα στοιχεία που αφορούν την ύπαρξη των Βρυκολάκων και είναι γραμμένα από ερευνητές του καναπέ πάμε ολοταχώς πίσω στο χρόνο , πάμε 26 ολόκληρα χρόνια πριν από την συγγραφή του βιβλίου του Δράκουλα σε ένα άλλο βιβλίο το οποίο όμως δεν έτυχε της αποδοχής που του άξιζε , ούτε κάν της δημοσιότητας που ουσιαστικά του αναλογεί ,ο λόγος για την Carmilla .
Carmilla
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Carmilla
Η Καρμίλλα είναι μια εξαιρετική νουβέλα τρόμου που έχει κυκλοφορήσει καί στην Ελλάδα , διαβάζοντας το βιβλίο αυτό κάποιος που έχει μια βασική γνώση της νεκρομαντείας και νεκραναστάσεων μέσω της μαγείας μπορεί να καταλάβει ότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας ήξερε πάρα πολύ καλά περί τίνος πρόκειται γιατί τα μεταφυσικά στοιχεία ταυτίζονται απόλυτα με μορφές της μαύρης μαγείας που δεν είναι ευρέως γνωστές !
Η Μircalla condesa de karnstein το ξέρω καλά ότι δεν είναι φανταστικό πρόσωπο υπάρχουν στοιχεία που συνθέτουν την ιστορία και είναι υπαρκτά πρόσωπα και πράγματα ... Η μορφή της εμφανίζεται μέσα από την ιστορία , ομολογουμένως εξαιρετικά όμορφη νεαρά μελαχρινή καλλονή μόλις 19 ετών .... Η αλήθεια είναι όμως ότι πέθανε σε ηλικία 69 ετών από Πανούκλα , μεγάλη μάγισσα χάρη στην οποία εγώ προσωπικά ανακάλυψα βωμούς και πέτρινες κεφαλές αγνώστου ταυτότητας και αρχαιότητας που ως συνήθως οι αρχαιολόγοι " Δεν βλέπουν" , μέρη στα οποία η γυναίκα αυτή που έγινε μύθος περιπλανήθηκε εξασκώντας την τελετουργική μαγεία και την επίκληση πνευμάτων προσπαθώντας να κερδίσει την αιώνια ζωή καθώς υπήρξε κατά ομολογία της άθεη και δεν πίστεψε ποτέ ότι η ψυχή επιβιώνει του θανάτου του σώματος
