CONTESSA AMALIA NANI MOCENIGO .....Η ΝΑΠΟΛΙΤΆΝΑ STRIGOICA ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ ΤΗΝ ΚΑΛΉ ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΝΑ ΤΡΏΕΙ ΩΜΌ ΚΡΕΑΣ...
CONTESSA AMALIA NANI MOCENIGO .....Η ΝΑΠΟΛΙΤΆΝΑ STRIGOICA ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ ΤΗΝ ΚΑΛΉ ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΝΑ ΤΡΏΕΙ ΩΜΌ ΚΡΕΑΣ...
Υπάρχουν σήμερα Βρυκόλακες ?
Φυσικά δεν αναφέρομαι σε αυτή την μπούρδα του Hollywood αλλά σε αυτήν την αρχαία και ομολογουμένως πολύ σκοτεινή Παγανιστική θρησκεία που υποτίθεται ότι μπορεί να χαρίσει την σωματική αθανασία πολύ πρίν από τον Χριστιανικό θεό..
Αναφέρομαι στους " απέθαντους " πιστούς του Θεού Siscoi του οποίου η θρησκεία επικεντρώνεται στην Τρανσυλβανία ( όχι τυχαία ) και η δράση του συγκεκριμένου τύπου ενέργειας δεν νομίζω ότι έχει ποτέ σταματήσει...
Η γνωστή ανοησία που τίθεται σε αυτές τις περιπτώσεις ως ατάκα είναι το γεγονός ότι υποτίθεται ότι αν υπήρχαν μεταξύ μας βρυκόλακες θα το ξέραμε!
Σε μια ανάλγητη εποχή που δεν ξέρουμε το όνομα του ανθρώπου που ζητιανεύει στην γωνία ο οποίος ουσιαστικά είναι εκεί μπροστά μας , αν και στο περιθώριο της κοινωνίας μας , πόσο μάλλον όταν πρόκειται για όντα που πραγματικά ζούν εκτός περιθωρίου ...
Βρυκόλακες υπάρχουν σήμερα απλά δεν είναι κάτι που ένας άνθρωπος άσχετος μπορεί να αντιληφθεί ή να αναγνωρίσει αν δεν είναι ιδιαίτερα διαισθητικό μέντιουμ..
Σήμερα θα μιλήσουμε για την ιστορία ενός εξαιρετικού πιάτου που όλοι οι καλοφαγάδες γνωρίζουμε , ένα πολύ ιδιαίτερο πιάτο με μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία σχετικά με το πώς το εμπνεύστηκε ο Chef και γιατί..
Η ιστορία ξεκινά με μια γυναίκα " βρυκόλακα " μια Strigoica η οποία όμως όπως θα δούμε σήμερα δεν έχει καμία σχέση με την Τρανσυλβανία , ούτε καν απάτητα δάση και έρημα νεκροταφεία αντίθετα είναι μια Ναπολιτάνα κοσμική κυρία η οποία λόγω θέσεως και όπως θα δούμε σήμερα και λόγω του συγκεκριμένου αυτού πιάτου που όλοι βλέπουμε στην φωτογραφία έμεινε στην ιστορία ....
Οι δαίμονες Strigoi και Strigoica είναι ένα θέμα που αναφέρεται στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση μου σχετικά με τις σφαίρες ψυχικής ενέργειας - Orb's
Πριν προχωρήσουμε στην ουσία του συγκεκριμένου θέματος να θυμηθούμε τι έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση μου για τις Strigoica ...
"....Πολλοί ζουν σε μεγάλες, απομονωμένες κατοικίες και έχουν συσσωρεύσει πλούτο που αποκτήθηκε από τους ζωντανούς οικοδεσπότες που κατείχαν.
Μόλις ντυθούν με ανθρώπινη μορφή, ζωντανοί ή νεκροί, ακολουθούν δίαιτα ανθρώπινου αίματος, αλλά μερικές φορές τρώνε ωμή σάρκα, ενώ οι καρδιές και τα συκώτια θεωρούνται ιδιαίτερες λιχουδιές...."
Σε αυτό το σημείο θέλω να ανοίξω μια παρένθεση να αναφερθώ στο γεγονός ότι ζώντας σε μια εποχή που όλοι οι άνθρωποι έχουν στο αίμα τους 17 ή 25 δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες χημικές ουσίες που πέρασαν εκεί μέσω της τροφής στην οποία περιέχονται ως πρόσθετα και συντηρητικά, γιατί ένα Strigoi ή Strigoica να μήν διαλέξει ένα υγιές ζώο για τροφή ?
Αναφέρομαι φυσικά σε αυτές τις περιπτώσεις που κατέχουν πλούτο και δύναμη και χρησιμοποιούν σώματα ανθρώπων ζωντανά ή νεκρά...
Η παρένθεση συνεχίζει καθώς δεν είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα η κατάληψη ενός ζωντανού οργανισμού με ένα νεκρό σώμα, οι διαφορές είναι πραγματικά τεράστιες, αλλά αυτό που μετράει είναι το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που έχει γίνει Strigoi ή Strigoica ζωντανός ουσιαστικά είναι ένας άνθρωπος που έχει γίνει πολύ περίεργος σε θέματα τροφής, θερμοκρασία και Ήλιου και μερικές άλλες μικρές και πολύ συνηθισμένες λεπτομέρειες.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αυτό που συμβαίνει το αναγάγουν σε κάποια " Σπάνια Ασθένεια" , οπότε όταν συναντάτε άνθρωπο που τρώει ωμό κρέας και λέει ότι έχει μια " Σπάνια Ασθένεια " 100% είσαστε μπροστά σε ένα ον που ονομάζουμε σήμερα Βρυκόλακας...
Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με την υπόθεση της Amalia Nani Mocenigo.
Βενετία, 1950: Η κοντέσα Αμαλία Νάνι Μοτσένιγκο (Amalia Nani Mocenigo), γνωστή για την μεγάλη της αγάπη για την όπερα, δεν αισθάνεται πολύ καλά.
Το πρόβλημά της δεν έχει να κάνει με το ότι η κόρη της Κάρλα δεν έχει ακόμη κάνει κολλητή της την Μαρία Κάλλας, ώστε να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία να σχετίζεται με τους ισχυρούς, γιατί απλά εκείνη την εποχή η Μαρία μας δεν ήταν η γνωστή ντίβα που έγινε στα επόμενα χρόνια.
Το πρόβλημα είναι πιό σοβαρό… Ο γιατρός της (που ακόμη μου διαφεύγει το όνομά του, παρ’ όλες τις προσπάθειες να το ανακαλύψω, αν φυσικά υπήρξε ποτέ γιατρός ! ), της συνιστά μια δίαιτα που να βασίζεται στο ωμό κρέας, κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να κόψει όλες τις συνηθισμένες gourmet απολαύσεις της ενώ παράλληλα θα γίνει και ρεζίλι στους κύκλους της, ζητώντας ωμό κρέας δημοσίως.
Η Αμαλία αισθάνεται απαρηγόρητη και φεύγει απ’ το Palazzo Barbarigo Nani που αποκαλεί σπίτι της (σήμερα η κόρη της η Κάρλα νοικιάζει διαμερίσματα εκεί προς 300€ τη βραδιά, αν σας ενδιαφέρει), για να πάει στο αγαπημένο της στέκι, το Harry’s Bar και να πνίξει τον πόνο της.
Φτάνοντας εκεί, πέφτει πάνω σε ποιόν άλλο… τον κολλητό της, τον Giuseppe Cipriani που ως μπάρμαν, μάγειρας, επιχειρηματίας και ψυχαναλυτής πλουσίων, μαθαίνει στο πεντάλεπτο από πρώτο χέρι το μεγάλο της θέμα στο ψιθυριστό… «Θα το σώσουμε», της λέει και εξαφανίζεται επί μισάωρο στην κουζίνα.
Όταν ξαναεμφανίζεται έχει μπροστά του ένα πιάτο εντυπωσιακό, γεμάτο από λεπτές στρώσεις ωμού κόκκινου μοσχαρίσιου κρέατος με διαγώνιες και κάθετες γραμμές από μια άσπρη σάλτσα.
Η Αμαλία γουρλώνει τα μάτια με ευχάριστη έκπληξη.
Αμέσως μετά, παίρνει μια μπουκιά και τα μάτια της κλείνουν για δευτερόλεπτα από ηδονική απόλαυση, αλλά ξαφνικά ανοίγουν με την ανησυχία και ανασφάλεια ενός παιδιού που ανακάλυψε ένα παιχνίδι που γουστάρει τρελά αλλά φοβάται ότι δεν θα αφήσουν να το παίζει: “Υπέροχο, θεϊκό, άψογο… αλλά πώς λέγεται αυτό το πιάτο; ”
Και χαμηλώνοντας συνωμοτικά τη φωνή της, εξηγεί με νόημα: “Giuseppe μου, όπως καταλαβαίνεις, μια κοντέσα δεν μπορεί να ζητά ‘ωμό κρέας’ σε ένα εστιατόριο… Πρέπει να έχει ένα όνομα, για να είναι στο μενού”.
Ο Giusepppe πιάνεται απροετοίμαστος από την ανάγκη της κοντέσας για” politically correct περιτύλιγμα” και κοιτά μια την Αμαλία, μια το πιάτο, μια το ταβάνι, πάλι το πιάτο και μέσα σ’ αυτήν την αιώνια στιγμή αμηχανίας, η αγάπη του για την τέχνη τον σώζει …
Ο Ciprianni ξαφνικά φλασάρει… “τo ‘χει” λέμε και είναι και τόσο κουλτουρέ που θα παραμυθιάσει όλο τον κόσμο για χάρη της κοντέσας…
Το έντονο χρώμα του κρέατος σε συνδυασμό με το ωχρό άσπρο χρώμα της σάλτσας του φέρνουν στο μυαλό του, τους πίνακες του Ενετού ζωγράφου Vittore Carpaccio (c. 1460 – 1525/1526).
Ο Καρπάτσιο, μαθητής του Gentile Bellini, καταξιωμένος σε τοπικό μόνον επίπεδο -χωρίς κι εκεί να καταφέρει να φτάσει την φήμη του δασκάλου του- χρησιμοποιούσε μια χρωματική παλέττα με χαρακτηριστικές αποχρώσεις έντονου βαθύ κόκκινου και ωχρού λευκού, τις οποίες ο Cipriani είχε προφανώς “φωτογραφήσει” στην μνήμη του, καθότι την ίδια χρονιά είχε δεί τα έργα του σε μια έκθεση στη Βενετία (διασταυρωμένο).
Το αίμα και η χλωμάδα του θανάτου ...
Η κοντέσα γίνεται η πρώτη που θα ακούσει δια στόματος Ciprianni: «Καρπάτσιο λέγεται κοντέσα μου, Καρπάτσιο… και θα το φτιάχνουμε προς τιμήν σας».
