🔥 ΠΥΡΑΖΟΜΑΙ 🔥

                      🔥  ΠΥΡΑΖΟΜΑΙ 🔥

Έψαχνα για πολύ ώρα να βρω τίτλο που να περιγράφει το νόημα της ανάρτησης μου και μετά από πολύ σκέψη κατέληξα στο Πυράζομαι που είναι αρχαία ελληνική γλώσσα και σημαίνει ακριβώς " λατρεύω την φωτιά" ή ασκώ την λατρεία προς τούς θεούς μέσω της φωτιάς καθώς ἅζομαι  σημαίνει «να λατρεύω», που προέρχεται από την πρωτοινδοευρωπαϊκή ρίζα *Hyeh₂ǵ- («να λατρεύω»).

Επίτηδες αρχίζω με αυτά για να δουν κάποιοι άνθρωποι ότι μπορεί η ελληνική γλώσσα να επηρέασε την οικουμένη αλλά δυστυχώς για αυτούς έχει και αυτή η ίδια επηρεαστεί από την αρχαιότερη όλων των γλωσσών γενικά που είναι η σανσκριτική.

Η λατρεία των αρχαίων ελληνικών θεών μέσω της φωτιάς είναι αδιαμφισβήτητα γεγονός καθώς ως γνωστόν υπήρχαν οι βωμοί τους μπροστά από τους ναούς κυρίως στους οποίους έκανε σταθερά φωτιά στην οποία έριχναν τις προσφορές ή εναπόθεταν τα σφαγμένα ζώα ώστε να ψηθούν για να τραφούν από αυτά τα κρέατα οι βωμολόχοι.

Ο Λουκανός στο βιβλίο του Φαρσαλια μας ενημερώνει ότι υπήρχαν βωμοί των 12 Ολυμπίων θεών στους οποίους έκαιγε ασβέστη φωτιά, όπως υπήρχαν και οι βωμοί των χθόνιων θεών γεγονός που σημαίνει ότι ακόμα και αν δεν το παραδέχεται η επίσημη επιστημονική κοινότητα υπήρχε ο σατανισμός της εποχής εκείνης και μάλιστα όπως αναφέρει το κείμενο η μάγισσα Εριχθώ φαίνεται να διασκεδάζει μεταφέροντας την φωτιά από τον βωμό των χθόνιων θεών στο βωμό των Ολύμπιων.

Δυστυχώς δεν υπάρχει καμία απολύτως αναφορά στην αρχαία ελληνική γραμματεία για την χρήση της ιερής φλόγας για οποιαδήποτε μαγική εργασία ή τελετουργικό, αν και αυτό υπονοεί η ύπαρξη της στους βωμούς των θεών αλλά δυστυχώς μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε εφόσον δεν υπάρχει καμία απολύτως απόδειξη.

Με βάση την εικασία ότι πιθανότατα η ιερή φλόγα χρησιμοποιείτο για την τέλεση των λατρευτικών εκδηλώσεων και θυσιών ( για το θέμα των θυσιών είμαστε απόλυτα σίγουροι) εφόσον δεν υπάρχει τίποτα στην Ελλάδα που να δείχνει προς τα εκεί θα πρέπει υποχρεωτικά να δούμε στο εξωτερικό αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο.

Η μοναδική περίπτωση που ταιριάζει απόλυτα είναι η Yajna ή Yagna ( σανσκριτικά : यज्ञ , κυριολεκτικά  «πράξη αφοσίωσης, λατρείας, προσφοράς στη φωτιά», [jɐd͡ʒɲə] , IAST : yajña ), επίσης γνωστή ως Hawan στον Ινδουισμό, αναφέρεται σε οποιαδήποτε τελετουργία που γίνεται μπροστά σε μια ιερή φωτιά, συχνά με μάντρα . 

Η Yajna είναι μια βεδική παράδοση, που περιγράφεται σε  κείμενο της βεδικής γραμματείας που ονομάζεται Brahmanas , καθώς και στη Yajurveda . 

Η παράδοση έχει εξελιχθεί από την προσφορά προσφορών και σπονδών σε ιερή φωτιά , σε συμβολικές προσφορές παρουσία ιερής φωτιάς ( Agni ). 

Η λέξη yajna ( σανσκριτικά : यज्ञ , λατινικά :  yajña ) έχει τη ρίζα της στη σανσκριτική yaj που σημαίνει «λατρεύω, λατρεύω, τιμώ, ευλαβούμαι» και εμφανίζεται στην πρώιμη βεδική γραμματεία, που συντέθηκε τη 2η χιλιετία π.Χ.

 Στη Rigveda, τη Yajurveda (η οποία είναι παράγωγο αυτής της ρίζας) και σε άλλες, σημαίνει «λατρεία, αφοσίωση σε οτιδήποτε, προσευχή και αίνος, πράξη λατρείας ή αφοσίωσης, μορφή προσφοράς ή προσφοράς και θυσία». 

Στη μεταβεδική γραμματεία, ο όρος σήμαινε οποιαδήποτε μορφή τελετής, τελετής ή αφοσίωσης με πραγματική ή συμβολική προσφορά ή προσπάθεια. 

Μια yajna περιελάμβανε σημαντικές τελετουργικές ευλαβικές συναθροίσεις, με ή χωρίς ιερή φωτιά, μερικές φορές με γιορτές και κοινοτικές εκδηλώσεις. 

Έχει, δηλώνει ο Nigal, μια τριπλή έννοια λατρείας των θεοτήτων ( devapujana ), ενότητας ( sangatikarana ) και φιλανθρωπίας ( dána ).

Η σανσκριτική λέξη σχετίζεται με τον αβεστικό όρο yasna του Ζωροαστρισμού .

 Σε αντίθεση με τη βεδική yajna , ωστόσο, η Yasna είναι το όνομα μιας συγκεκριμένης θρησκευτικής λειτουργίας, όχι μιας κατηγορίας τελετουργιών, και έχουν «να κάνουν με το νερό παρά με τη φωτιά». 

 Η σανσκριτική λέξη σχετίζεται περαιτέρω με την αρχαία ελληνική λέξη ἅζομαι «να λατρεύω», που προέρχεται από την πρωτοινδοευρωπαϊκή ρίζα *Hyeh₂ǵ- («να λατρεύω»).

Είναι πραγματικά πάρα πολύ πιθανό η αρχαία ελληνική θρησκεία όσον αφορά την ύπαρξη και χρήση της ιερής φλόγας να είναι ακριβώς ίδια με την yajna των ινδουιστών όπως αυτή υφίσταται ως σήμερα.

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα 

Η βεδική θυσία ( γιάτζνα ) παρουσιάζεται ως ένα είδος δράματος, με τους ηθοποιούς της, τους διαλόγους της, το μέρος της που θα μελοποιηθεί, τα ενδιάμεσα και τις κορυφώσεις της.

—  Louis Renou , Βεδική Ινδία

Σαφέστατα εδώ μιλάμε για την αρχαία ελληνική τραγωδία δηλαδή την δραματική τέχνη που προηγείται του δράματος που είναι η θυσία η οποία όπως φαίνεται μέσα από το κείμενο της Αγίας γραφής αρχικά περιλάμβανε ανθρωποθυσίες παιδιών και τελετουργικό κανιβαλισμό .

Σοφία Σολομώντος. Σοφία 12:3-27:

3 καὶ γὰρ τοὺς παλαιοὺς οἰκήτορας τῆς ἁγίας σου γῆς μισήσας 

4 ἐπὶ τῷ ἔχθιστα πράσσειν ἔργα φαρμακειῶν καὶ τελετὰς ἀνοσίους 

5 τέκνων τε φονέας ἀνελεήμονας καὶ σπλαγχνοφάγων ἀνθρωπίνων σαρκῶν θοῖναν καὶ αἵματος, ἐκ μέσου μύστας θιάσου  

6 καὶ αὐθέντας γονεῖς ψυχῶν ἀβοηθήτων, ἐβουλήθης ἀπολέσαι διὰ χειρῶν πατέρων ἡμῶν, 

7 ἵνα ἀξίαν ἀποικίαν δέξηται Θεοῦ παίδων ἡ παρὰ σοὶ πασῶν τιμιωτάτη γῆ. 

8 ἀλλὰ καὶ τούτων ὡς ἀνθρώπων ἐφείσω ἀπέστειλάς τε προδρόμους τοῦ στρατοπέδου σου σφῆκας, ἵνα αὐτοὺς κατὰ βραχὺ ἐξολοθρεύσωσιν.

Το κείμενο είναι σαφές και μιλάει ξεκάθαρα για την τέλεση θυσιών νέων ανθρώπων και τον κανιβαλισμό των σπλάχνων τους κατά την διάρκεια των ιερών δραμάτων που σήμερα ονομάζουμε τραγωδίες 

Το κείμενο μιλάει για " Παλαιούς οικήτορας"  δηλαδή μιλάμε για ένα είδος όντων πριν από τους Homo Sapiens Sapiens οι οποίοι όπως φαίνεται πιθανότατα χρησιμοποιούσαν τους ανθρώπους Homo Sapiens ως ζώα για θυσίες και τροφή.

Και αν νομίζετε ότι τα έχετε δει όλα και τα έχετε ακούσει όλα, ετοιμαστείτε για το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας που αφορά τον ινδουιστικό θεό Ιντρσ ο οποίος έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον αρχαίο ελληνικό θεό Δία με πρώτο και κυριότερο τους κεραυνούς ως όπλο.

Σημαντικό να αναφερθεί είναι το γεγονός ότι στην πραγματικότητα ο αρχαίος ελληνικός θεός Δίας δεν ήταν υπερφυσικό ον εφόσον ήταν τιτάνας, έτσι και ο ίδιος ο Ιντρα ο οποίος εμφανίζεται ως άνθρωπος.

Στη ιστορία του θανάτου του Ιντρα παίζει καθοριστικό ρόλο η Μαύρη Μαγεία η οποία όμως δεν έχει καμία σχέση με την Μαγεία που γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι παγκοσμίως σήμερα.

Το Srimad Bhagavatam αναγνωρίζει τον Vritra ως bhakta (αφοσιωμένο) του Vishnu  ο οποίος σκοτώθηκε μόνο και μόνο επειδή δεν έζησε με ευσέβεια και χωρίς επιθετικότητα. 

Πληροφοριακά να πω ότι ο Βιτρσ (  το φίδι που εμποδίζει) θυμίζει έντονα την αρχαία ελληνική μυθολογία περί Τυφώνα και την μάχη του με τον Δία αλλά στην περίπτωση αυτή μιλάει για ένα ον που εμποδίζει την ροή του νερού και κατ επέκταση την ξηρασία και όχι ένα συγκεκριμένο τέρας 

Ο Ιντρα σκοτώνει το τέρας.

Η ιστορία έχει ως εξής:

SB 6.9.11: Μετά τον θάνατο του Βισβαρούπα, ο πατέρας του, ο Τβάστα, πραγματοποίησε τελετουργικές τελετές για να σκοτώσει τον Ίντρα. 

Πρόσφερε θυσίες στη θυσιαστική φωτιά, λέγοντας: «Ω εχθρέ του Ίντρα, άνθισε για να σκοτώσεις τον εχθρό σου χωρίς καθυστέρηση».

SB 6.9.12: Στη συνέχεια, από τη νότια πλευρά της θυσιαστικής φωτιάς, γνωστής ως Ανβαχάρια, προήλθε μια τρομακτική προσωπικότητα που έμοιαζε με τον καταστροφέα ολόκληρης της δημιουργίας στο τέλος της χιλιετίας.

SB 6.9.13-17: Σαν βέλη που εκτοξεύονται προς τις τέσσερις κατευθύνσεις, το σώμα του δαίμονα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα.

 Ψηλός και μαυριδερός, έμοιαζε με καμένο λόφο και ήταν λαμπερός σαν μια φωτεινή σειρά από σύννεφα το βράδυ. 

Τα μαλλιά στο σώμα του δαίμονα, η γενειάδα και το μουστάκι του είχαν το χρώμα του λιωμένου χαλκού, και τα μάτια του διαπερνούσαν σαν τον ήλιο του μεσημεριού. 

Φαινόταν ανίκητος σαν να κρατούσε τους τρεις κόσμους στις αιχμές της φλεγόμενης τρίαινάς του. Χορεύοντας και φωνάζοντας με δυνατή φωνή, έκανε ολόκληρη την επιφάνεια της γης να τρέμει σαν από σεισμό. 

Καθώς χασμουριόταν, ξανά και ξανά, φαινόταν να προσπαθεί να καταπιεί ολόκληρο τον ουρανό με το στόμα του, που ήταν τόσο βαθύ όσο μια σπηλιά. 

Φαινόταν να γλείφει όλα τα αστέρια στον ουρανό με τη γλώσσα του και να τρώει ολόκληρο το σύμπαν με τα μακριά, αιχμηρά δόντια του. Βλέποντας αυτόν τον γιγάντιο δαίμονα, όλοι, με μεγάλο φόβο, έτρεχαν εδώ κι εκεί προς όλες τις κατευθύνσεις.

SB 6.9.18: Αυτός ο πολύ τρομερός δαίμονας, που στην πραγματικότητα ήταν γιος του Tvashta, κάλυψε όλα τα πλανητικά συστήματα με αυστηρότητα. Γι' αυτό ονομάστηκε Vritra, δηλαδή αυτός που καλύπτει τα πάντα.

Ο Βρίτρα έγινε ο επικεφαλής των ασούρα (που εδώ απεικονίζονται ως εγγενώς κακόβουλοι, σε αντίθεση με τη βεδική εκδοχή, στην οποία μπορεί να είναι καλοπροαίρετοι ή κακόβουλοι). 

Αποκήρυξε το ντάρμα του - το καθήκον του - να κάνει καλό στους άλλους και στράφηκε στη βία, πολεμώντας τους ντέβας. 

Τελικά, πήρε το πάνω χέρι και οι ντέβας φοβήθηκαν την κακή του δύναμη. 

Με επικεφαλής τον Ίντρα, πλησίασαν τον Βίσνου για βοήθεια. 

Τους είπε ότι ο Βρίτρα δεν μπορούσε να καταστραφεί με συνηθισμένα μέσα, αποκαλύπτοντας ότι μόνο ένα όπλο φτιαγμένο από τα οστά ενός σοφού θα μπορούσε να τον σκοτώσει. 

Όταν οι θεότητες αποκάλυψαν τις αμφιβολίες τους για την πιθανότητα κάποιος ασκητής να δωρίσει το σώμα του, ο Βίσνου τους έδωσε εντολή να πλησιάσουν τον ρίσι Νταντίτσι . 

Όταν τον πλησίασαν οι θεότητες, ο Νταντίτσι έδωσε με χαρά τα οστά του για τον σκοπό του καλού, δηλώνοντας ότι θα ήταν καλύτερο για τα οστά του να τους βοηθήσουν να νικήσουν παρά να σαπίσουν στο έδαφος.

 Οι ντέβας συνέλεξαν τα οστά και ο Ίντρα έφτιαξε το Βατζραγιούντα από αυτά. 

Όταν αντιμετώπισαν ξανά τον Βρίτρα, η μάχη διήρκεσε 360 ημέρες προτού ο Βρίτρα αφήσει την τελευταία του πνοή.

Στον Βαϊσναβισμό , ο Βρίτρα απεικονίζεται ως αφοσιωμένος λάτρης του Βισνού. 

Στο Σριμάντ Μπαγκαβάταμ, όταν ο Ίντρα, οπλισμένος με βάτζρα, και οι ντέβας μάχονται εναντίον του Βρίτρα και των ασούρα του, ο Βρίτρα διακηρύσσει ότι αν έπεφτε στη μάχη, θα ήταν ευλογημένος, αφού το βάτζρα ήταν εμποτισμένο με τη δύναμη του Βισνού και του Νταντίτσι. 

Κατά τη διάρκεια της μοναδικής μάχης μεταξύ του Ίντρα και του Βρίτρα, ο πρώτος ρίχνει το βάτζρα του όταν τον χτυπούν στο μάγουλο.

 Ακόμα και όταν ο ντέβας ασθμαίνει, ο Βρίτρα απλώς τον συμβουλεύει να σηκώσει το όπλο του, αφού η ζωή και ο θάνατος είναι το ίδιο γι' αυτόν, καθώς πιστεύει ότι όλα είναι όργανα του Βισνού. 

Ο Ίντρα θαυμάζει την αφοσίωση του ασούρα στη θεότητα-φύλακα. 

Οταν ο βασιλιάς των ντέβας καταφέρνει να κόψει και τα δύο χέρια του αντιπάλου του, ο δεύτερος τον καταπίνει ολόκληρο, μαζί με τον Αϊραβάτα .

 Προστατευμένος από τον Βίσνου, ο Ίντρα ανοίγει την κοιλιά του Βρίτρα και δραπετεύει, τελικά αποκεφαλίζοντάς τον με το βάτζρα. 

Ο Βρίτρα ανεβαίνει στη Βαϊκούντα μετά τον θάνατό του.

Η όλη υπόθεση είναι ενδιαφέρουσα καθώς αναφέρεται σε μια μάχη που μπορεί να είναι η διαμάχη μεταξύ Διός και Τυφώνα ή η γιγαντομαχία, όπως και να έχει όλα αυτά ξεκίνησαν από μια τελετή Μαύρης Μαγείας που έγινε με την χρήση ιερής φλόγας και μόνο.

Ούτε καν μαγικοί κύκλοι, ούτε σκοτεινές επικλήσεις από κάποιο σκοτεινό και επίφοβο Νεκρονομικόν, η χρήση ανθρωποθυσιών μπορεί να μην αναφέρεται πουθενά αλλά υπονοείται των πραγμάτων.

Ο Μεγάλος Δράκοντας πολεμάει τον Ιντρα ( Ζεύς) και τον καταπίνει ολόκληρο ζωντανό αλλά εκείνος του ανοίγει την κοιλιά και βγαίνει κόβοντας το κεφάλι του φιδιού.

Αργότερα ο ίδιος αυτός ο Ζεύς θα καταπιεί την σύζυγό του Μήτιδα, δηλαδή μιλάμε για μια ωραιοποιημένη παρουσίαση φαινομένου κανιβαλισμόυ συνηθισμένο φαινόμενο της εποχής εκείνης σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην Παλιά Διαθήκη και αποκρύπτονται επιμελώς από ιστορικούς και αρχαιολόγους ώστε να μην χαλάσει η βιτρίνα της χώρας του πολιτισμού και της φιλοσοφίας.